Terapia AAC

AAC (ang. Augmentative and Alternative Communication) to termin odnoszący się do szerokiego spektrum metod i narzędzi komunikacyjnych, które mają na celu wspierać lub zastępować mowę i język u osób, które mają trudności z komunikacją werbalną. Komunikacja wspomagająca i alternatywna może być stosowana u osób z różnymi zaburzeniami, w tym z zaburzeniami mowy, języka, neurologicznymi, rozwojowymi czy degeneracyjnymi.

 

AAC obejmuje zarówno metody niewerbalne, jak i werbalne, które mają na celu ułatwienie komunikacji. Przykłady metod i narzędzi komunikacji wspomagającej i alternatywnej obejmują:

  • Komunikacja niewerbalna: Gest, mimika twarzy, język ciała czy ukierunkowane spojrzenia są przykładami niewerbalnych form komunikacji, które mogą być stosowane w AAC.
  • Piktogramy i obrazki: Graficzne symbole przedstawiające przedmioty, osoby, czynności czy emocje mogą być używane w celu ułatwienia komunikacji. Przykładem takiego systemu jest Picture Exchange Communication System (PECS).
  • Komunikatory elektroniczne: Urządzenia elektroniczne, takie jak smartfony, tablety czy specjalistyczne komunikatory, pozwalają na korzystanie z predefiniowanych lub spersonalizowanych symboli, obrazków czy tekstów w celu komunikacji z innymi osobami.
  • Programy komputerowe i aplikacje: Wsparcie komunikacji wspomagającej i alternatywnej może być również dostarczane za pomocą specjalistycznych programów komputerowych i aplikacji na smartfony, które oferują szeroki zakres funkcji, takich jak przekształcanie tekstu na mowę, generowanie symboli czy tworzenie indywidualnych plansz komunikacyjnych.
  • Język migowy: Język migowy to system komunikacji oparty na gestach, który może być stosowany jako forma AAC dla osób niesłyszących, mających trudności z mową lub z zaburzeniami komunikacji.
  • Tabele i plansze komunikacyjne: Papierowe lub magnetyczne plansze z symbolami, obrazkami czy literami, które pozwalają na komunikację poprzez wskazywanie lub układanie słów.

Cele terapii z wykorzystaniem AAC mogą obejmować naukę nowych form komunikacji, rozwijanie umiejętności społecznych, zwiększanie niezależności czy poprawę jakości życia. Współpraca z terapeutami mowy, logopedami, nauczycielami, rodziną oraz innymi specjalistami jest kluczowa w procesie stosowania komunikacji wspomagającej i alternatywnej.